Eigen Woke Eerst t-shirt

Een van de belangrijkste tactieken die De Wever en de N-VA gebruiken om hun aanhangers te mobiliseren, is het creëren van een vijandbeeld. In hun ogen zijn ‘woke’ activisten en de beweging die zij vertegenwoordigen een ernstige bedreiging voor de Vlaamse cultuur en identiteit. Door de nadruk te leggen op het idee dat ‘woke’ activisten buitenstaanders zijn die proberen Vlaanderen te beïnvloeden en te veranderen, creëren ze een gevoel van angst en vijandigheid ten opzichte van de beweging.

Het is echter ironisch dat de N-VA zelf een grote woke-component heeft. Het idee van Vlaamse autonomie is zelf immers gebaseerd op een soort ‘woke’-houding. Het is een ideologie die zich richt op het beschermen van een specifieke culturele en taalkundige groep tegen de ‘bedreiging’ van buitenaf. Door te pleiten voor een ‘kunstmatig’ Vlaanderen dat losstaat van de rest van België en geen rekening wil houden met de niet Vlaamse delen van het gewest zoals Brabant en Limburg, omarmt de N-VA in feite de ideeën van de woke-beweging.

Bovendien is het idee van de flamingantische identiteit, waar de N-VA zo sterk achter staat, ook een vorm van woke-denken. Dit concept gaat ervan uit dat de Vlaamse identiteit uniek en waardevol is, en dat deze moet worden beschermd tegen invloeden van buitenaf. Het is dus opvallend dat de N-VA tegelijkertijd pleit voor de bescherming van deze identiteit en zich verzet tegen de woke-beweging, die een vergelijkbare visie heeft op de bescherming van minderheidsgroepen.

Kortom, de N-VA en Bart De Wever trachten in woke een nieuw vijandsbeeld te creëren door te beweren dat deze beweging een bedreiging vormt voor de Vlaamse cultuur en identiteit. Maar in werkelijkheid omarmen ze zelf bepaalde woke-ideeën, zoals het idee van Vlaamse autonomie en de bescherming van de flamingantische identiteit. Het is belangrijk om deze ironie te begrijpen en de politieke retoriek van de N-VA en De Wever kritisch te bekijken om de ware motivaties achter hun standpunten te begrijpen.